Ένα διαφορετικό τέλος στο βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη "Ο θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ"

Δεν κατάφερα να βρω τη λύση στο πρόβλημα που μου έδωσε ο θείος μου. Όταν του το είπα, στενοχωρήθηκε πολύ. Πιστεύω πως βαθιά μέσα του ήθελε πραγματικά να το λύσω. Γι’ αυτό, του πρότεινα να το λύσουμε μαζί. Το σκέφτηκε λίγο και μου απάντησε πως… θα το δοκιμάζαμε κάποια άλλη στιγμή.

Το επόμενο καλοκαίρι, επανήλθα με την πρότασή μου, δεν την είχα ξεχάσει. Αυτή τη φορά πίεσα αρκετά τον θείο μου, και τελικά, μην έχοντας άλλη επιλογή, συμφώνησε.

Καθίσαμε στη βεράντα. Γράφαμε, σβήναμε, τσαλακώναμε χαρτιά και τα πετούσαμε και ξανά από την αρχή στην προσπάθειά μας να αποδείξουμε την εικασία του Γκόλντμπαχ. Του έλεγα τις σκέψεις μου, κι εκείνος το ίδιο. Ανταλλάσσαμε ιδέες για το πώς θα προχωρήσουμε την απόδειξη. Φαινόταν πως σιγά-σιγά βρίσκαμε τη λύση.

Καθώς ολοκληρώσαμε κάποιους υπολογισμούς καθένας στο χαρτί του, φωνάζουμε ταυτόχρονα «Το βρήκα!». Κοιταζόμαστε αμέσως, χαμογελάμε και βλέπουμε πως έχουμε καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα.

Δημοσιεύσαμε την απόδειξη και πήραμε πολλά συγχαρητήρια. Ο θείος Πέτρος επιτέλους απέκτησε τη δόξα που τόσο πολύ επιθυμούσε.

Πέρασαν τα χρόνια και ο θείος μου παράτησε τα μαθηματικά. Ασχολήθηκε με την προσωπική του ζωή και κοινωνικοποιήθηκε. Σύντομα, γνώρισε και τη γυναίκα του, την Εύα, που είναι φιλόλογος σε σχολείο. Τώρα, μάλιστα, αν ρωτήσεις τον θείο Πέτρο, θα σου πει πως αυτή ήταν η λύση που, στ’ αλήθεια, έψαχνε σ’ όλη του τη ζωή, η αγάπη.

Εγώ, πάλι, έγινα μαθηματικός σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Λατρεύω να βοηθώ τα παιδιά και να τα κάνω να αγαπούν τα μαθηματικά.